เกี่ยวกับความเค็ม

ความเค็มคือการวัดปริมาณเกลือที่ละลายในน้ำ โดยปกติจะแสดงเป็นส่วนต่อพัน (ppt) หรือเปอร์เซ็นต์ (%) น้ำจืดจากแม่น้ำมีค่าความเค็ม 0.5ppt หรือน้อยกว่า ภายในปากแม่น้ำ ระดับความเค็มเรียกว่าโอลิโกฮาลีน (0.5-5.0 ppt), เมโซฮาลีน (5.0-18.0 ppt) หรือโพลิเฮลีน (18.0-30.0 ppt) บริเวณใกล้กับทะเลเปิด น้ำจากปากแม่น้ำอาจเป็นยูฮาลีน โดยที่ระดับความเค็มจะเท่ากันกับมหาสมุทรที่มากกว่า 30.0 ppt.

ความเค็มเป็นคำทั่วไปที่อธิบายถึงความเข้มข้นของเกลือในน้ำ อย่างไรก็ตาม สารละลายเกลือประเภทต่างๆ มีดัชนีการหักเหของแสงต่างกัน น้ำเกลือเป็นสารละลายของโซเดียมคลอไรด์ (เกลือแกง) ที่มีองค์ประกอบทางเคมี 2 อย่าง น้ำทะเลประกอบด้วยองค์ประกอบทางเคมีประมาณ 70 ชนิด ซึ่งรวมถึงแคลเซียม แมกนีเซียม โพแทสเซียม ฯลฯ นอกเหนือจากโซเดียมคลอไรด์

น้ำทะเลและน้ำเกลือที่มีความเค็มเท่ากัน (เช่น เกลือ/ลิตรที่มีน้ำหนักเท่ากัน) มีดัชนีการหักเหของแสงต่างกัน และจะให้ค่าความเค็มต่างกันหากวัดด้วยเครื่องวัดการหักเหของแสงเดียวกัน

ความเค็มแตกต่างกันไปในแต่ละสถานที่ในมหาสมุทร แต่สัดส่วนสัมพัทธ์ขององค์ประกอบที่ละลายส่วนใหญ่ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แม้ว่าจะมีไอออนอื่นๆ ในน้ำทะเลในปริมาณที่น้อยกว่า (เช่น K+, Mg2+, SO42-) โซเดียม (Na+) และคลอไรด์ (Cl-) ไอออนคิดเป็นประมาณ 91% ของไอออนในน้ำทะเลทั้งหมด น้ำจืดมีเกลือไอออนในระดับที่ต่ำกว่ามาก

การวัดความเค็มในน้ำทะเล

ความเค็มคือปริมาณเกลือที่ละลายเราสามารถวัดได้เป็นส่วนในพัน (‰) หรือ (ppt) ซึ่งก็คือเกลือประมาณกรัมต่อกิโลกรัมของสารละลาย

ความเค็มของมหาสมุทรโดยเฉลี่ยอยู่ที่ 35ppt เมื่อเทียบกับความเค็มของน้ำจืดที่ประมาณ .5ppt และน้อยกว่า อาจกล่าวได้ว่าน้ำที่ไม่ใช่น้ำทะเลถือเป็นน้ำจืด (ระดับ ppt ที่ต่ำกว่า) และไม่ถือว่าเป็นน้ำทะเลหรือน้ำทะเล (ppt สูง) จะเรียกว่า "น้ำกร่อย" (.5ppt ถึงประมาณ 18ppt)