ความเค็มในอาหาร

เครื่องวัดความเค็มในอาหารเป็นการวิเคราะห์โซเดียมในอาหาร เกลือแกงในรูปแบบของโซเดียมคลอไรด์ (NaCl) เป็นสารเติมแต่งทั่วไปสำหรับผลิตภัณฑ์อาหารและใช้เป็นสารกันบูดและเพิ่มรสชาติ

เกลือถูกเพิ่มเข้าไปในอาหารเป็นรูปแบบของการเก็บรักษา ตั้งแต่การกำเนิดของการแช่แข็งเกลือมักถูกนำมาใช้เพื่อเพิ่มรสชาติ แต่ความสามารถในการลดการเจริญเติบโตของจุลินทรีย์และเพิ่มอายุการเก็บรักษา โซเดียมอาจถูกเติมในรูปแบบอื่นนอกเหนือจากเกลือเช่นโซเดียมไนเตรต โซเดียมไบคาร์บอเนต (เบกกิ้งโซดา) และโมโนโซเดียมกลูตาเมต

ผลกระทบของความเค็มต่อสุขภาพ

โซเดียมเป็นสารที่จำเป็นในร่างกายมนุษย์แต่จำเป็นในปริมาณที่ค่อนข้างน้อยเท่านั้น มีบทบาทสำคัญในความสามารถของร่างกายในการควบคุมความดันโลหิตและปริมาณเลือด อย่างไรก็ตามเมื่อปริมาณโซเดียมเพิ่มขึ้นความเสี่ยงต่อสุขภาพเช่นความดันโลหิตสูงจะเพิ่มขึ้น

การตรวจสอบและรักษาระดับความดันโลหิตที่ดีจะช่วยลดความเสี่ยงของโรคหลอดเลือดหัวใจโรคหัวใจวายและโรคไต แหล่งสำคัญของการบริโภคโซเดียมทุกวันของเรามาจากเกลือแกง (โซเดียมคลอไรด์) สถาบันการแพทย์ระบุว่าสำหรับบุคคลอายุ 9 ถึง 50 ระดับที่พอเหมาะสำหรับโซเดียมคือ 2,300 มิลลิกรัมต่อวัน

วิธีการวัดความเค็ม

เราสามารถแบ่งหลักการทำงานได้หลายชนิดดังต่อไปนี้

1) Refractometer (วัดความเค็มด้วยวิธีวัดดัชนีหักเหของแสง) วิธีนี้กำหนดปริมาณเกลือของสารตามดัชนีการหักเหของแสง ดัชนีการหักเหถูกกำหนดโดยการส่งผ่านแสงผ่านปริซึมลงในตัวอย่างและวัดว่าแสงหักเหและสร้างมุมวิกฤตอย่างไร วิธีการให้ความแม่นยำพอสมควรแต่มีความผันแปรจากปัจจัยอื่นๆ ที่ทำให้การหักเหแสงเปลี่ยนไป

2) Ion-selective electrode (ISE) อีกวิธีหนึ่งที่ใช้ในการพิจารณาปริมาณเกลือในอาหารคือการใช้อิเล็กโทรดแบบเลือกไอออนซึ่งโดยทั่วไปจะเรียกว่า ISE

ISE เป็นเซ็นเซอร์ทางเคมีที่มีส่วนตรวจจับที่ใช้เพื่อกำหนดความเข้มข้นของไอออนเฉพาะในสารละลาย ในโซเดียมไอเอสอีเป็นหลอดแก้วโซเดียมเฉพาะสูตรพิเศษ ISE ตามสมการ Nernst Equation ซึ่งช่วยให้เราสามารถสร้างความสัมพันธ์กับมิลลิโวลต์ (mV) กับค่าความเข้มข้นของเกลือ